Waarom ik altijd in het diepe duik…

Daar stond ik dan bovenop die hoogste duikplank, iets meer dan 20 jaar geleden tijdens de jaarlijkse vakantie in Duitsland. Ik was zeer onder de indruk van de lokale jeugd die keer op keer het diepe in sprongen alsof het niets was. Ik daarentegen nam de laatste traptreden omhoog met hevig knikkende knieën en eenmaal boven bleef ik verlegen en verwonderd in de hoek staan. Om maar niet de indruk te wekken dat ik de volgende in rij was om te springen. Na 10 minuten liep ik toch naar het randje, zakte door mijn knieën en sprong alsnog met een licht gesmoorde kreet het diepe in! En WAUW, wat was het elke keer fantastisch. Dus hup, die trap weer op…

Dat gevoel doet me denken aan mijn besluit om in 2012 zonder aarzelen mijn baan op te zeggen vanuit mijn vakantieadres. Ik was in mijn eentje aan het backpacken in Zuid-Afrika en bevond mij in goed gezelschap in de Drakensbergen. Op deze mind blowing mooie locatie besefte ik me tijdens een goed gesprek over het leven dat mijn baan niet meer bij me paste. Ik sprak erover zonder de passie uit de voorgaande jaren en al kenden ze mij nog maar net, mijn mede reizigers wisten met een paar simpele vragen bloot te leggen wat ik eigenlijk zelf al wist: het is tijd voor een nieuw avontuur! De volgende ochtend heb ik mijn manager opgebeld en een paar maanden later leverde ik mijn werkspullen in. Ik had geen financiële buffer en geen idee wat precies te doen om brood op de plank te krijgen, maar ik wist dat het klopte. Precies hetzelfde gevoel als bij die duikplank. Springen, ook al weet je niet wat er komt, het komt sowieso goed en you’re in for a ride!

Het afgelopen jaar heb ik opnieuw een grote sprong gemaakt. Ik heb afscheid genomen van WorkWire - het bedrijf met gave club mensen waar ik vanaf het prille begin met liefde aan heb gebouwd. Door de jaren heen heb ik echt leren vertrouwen op mijn intuïtie, zodat ik weet wanneer het klopt. Diep van binnen was al helder dat mijn mooie avontuur was afgerond. Nu moest ik alleen nog door mijn knieën zakken en met licht gesmoorde kreet weer in dat diepe duiken. Deze sprong betekende loslaten waar ik met hart en ziel aan heb gebouwd de afgelopen 6 jaar. Het stokje overdragen. En ondanks het feit dat ik mijn compagnons en collega’s bij momenten mis, zoals ik het ook mis om te bouwen aan een groter geheel waar ik zelf onderdeel van ben, toch weet ik dat het klopt.

Wederom tijd voor een nieuw avontuur. En…I am enjoying the ride!